تمام خدا را مى‌خوانند، ولى وقتى خدا آنها را نجات داد و به ساحل رسيدند دوباره مشرك مى‌گردند»[1].

خلاصه سخن اين كه ذره ذره اجزاء جهان با زبان حال فرياد مى‌زنند كه ما را خالقى است، ولى لحظه‌اى انديشه و تفكر مى‌خواهد تا پيام آنها گرفته شود:

اما آنان كه به خاطر غرق شدن در دنيا پرده غفلت وجدان و فطرتشان را پوشانده، از شنيدن اين پيامها محروم خواهند بود:

[1]- سوره عنكبوت( 29): آيه 65

[2]- سعدى، كليات مواعظ، قصايد فارسى، در وصف بهار

[3]- فروغى بسطامى، ديوان اشعار