ايمان به خدا امرى فطرى‌

اعتقاد به خدا در ميان همه انسان‌ها در طول تاريخ وجود داشته است، زيرا همان طور كه بيان شد اعتقاد به وجود پروردگار براى جهان امرى روشن و بديهى است و عقل هر فرد صاحب‌خردى بدان حكم مى‌كند. هر كس در هر گوشه جهان و در هر زمان اگر دودى را از راه دور مشاهده كند حكم به وجود آتش مى‌كند؛ اگر ردّ پايى در روى زمين مشاهده كند مى‌گويد فردى از اين جا عبور كرده است و به طور كلى از اثر پى به مؤثر آن مى‌برد. در حقيقت اعتقاد به خدا امرى فطرى و ذاتى براى بشر است، به اين معنا كه همان طور كه وجدان و فطرت هر فردى حكم به ناپسند بودن ظلم مى‌كند و عدالت و نوع‌دوستى را امرى شايسته مى‌داند، همين طور هم هر فردى در وجود خود به خالق و آفريننده‌اى براى اين جهان معتقد است؛ و روى همين حساب اعتقاد به خدا در همه دورانهاى گذشته وجود داشته است، و هر فردى به دنبال يافتن پروردگار خويش بوده است.

اصلًا بت‌پرستى خود دليلى بر وجود اعتقاد به خدا و آفريننده در ميان بت‌پرستان مى‌باشد، جز اين كه آنها در تشخيص پروردگار دچار اشتباه شده‌اند؛ بلكه برخى از بت‌پرستان اصلًا بت را آفريننده و خالق نمى‌دانستند و دليلشان بر پرستش بت آن گونه كه قرآن بيان مى‌فرمايد اين‌

[1]- باباطاهر، ديوان اشعار، قسمت اول دوبيتى‌ها