فصل بيست و يكم: امر به معروف و نهى از منكر، نظارتى همگانى‌

«معروف» در لغت به معناى شناخته شده و «منكر» به معناى ناشناس است و به اين ترتيب كارهايى كه به حكم عقل از امور نيك شمرده مى‌شوند، و نيز كارهايى كه شرع بر انجام آنها امر نموده است چه واجب و چه مستحب، معروف ناميده مى‌شود و كارهايى كه در نظر عقل و فطرت پاك آدمى زشت و ناپسندند و نيز كارهايى كه شرع از انجام آنها نهى نموده است چه حرام و چه مكروه، منكر ناميده مى‌شوند.

يكى از وظايف بسيار مهم هر مسلمان تشويق ديگران به خوبى‌ها و بازداشت آنان از بدى‌هاست؛ بدين معنا كه همه انسان‌ها بايد نسبت به يكديگر احساس وظيفه نموده و خود را در برابر كارهايى كه در اجتماع توسط مردم يا دولتمردان انجام مى‌گيرد مسؤول دانسته و با نظارت و مراقبت همگانى آنها را به كارهاى نيك دعوت نموده و از كارهاى ناشايست بازدارند.

در منطق اسلام نظارت افراد بر كارهايى كه در اجتماع صورت مى‌گيرد به عنوان يك حق طبيعى كه ناشى از پيوند سرنوشت‌هاست قلمداد