شدن به خداوند متعال به مصرف فقرا و مستمندان جامعه برساند؛ در حديثى از حضرت امام جعفرصادق عليه السلام چنين نقل شده است: «پرداخت فطريه كامل كننده روزه ماه مبارك رمضان است، همانگونه كه صلوات بر پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم كامل كننده نماز مى‌باشد. كسى كه روزه بگيرد ولى فطريه خويش را نپردازد روزه‌اش مورد قبول خداوند نيست همانگونه كه اگر در تشهد نماز بر پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم درود نفرستد نمازش مورد قبول نيست.»[1] پرداخت اين نوع زكات چنان كه از برخى روايات به دست مى‌آيد انسان را از مرگ‌هاى ناگهانى حفظ مى‌نمايد.[2] به هر حال بر افرادى كه هنگام غروب آفتاب شب عيد فطر «بالغ» و «عاقل» و «هوشيار» بوده و خود فقير و تهى‌دست نباشند واجب است كه از جانب خود و افرادى كه تحت سرپرستى آنها قرار دارند و نان‌خورشان به حساب مى‌آيند- چه كوچك باشند يا بزرگ، مسلمان باشند يا كافر- فطريه را بپردازند.

مقدار فطريه‌

انسان بايد براى خود و هر يك از افرادى كه نان خور او هستند براى هر نفر به مقدار يك «صاع» كه تقريباً سه كيلوگرم است از غذايى كه در شهر و منطقه او متعارف و معمول است از قبيل گندم يا جو يا خرما يا كشمش يا برنج يا ذرت و مانند آن پرداخت نمايد. البته مى‌توان به جاى دادن اين اشياء، قيمت زمان پرداخت آنها را داد.

[1]- وسائل الشيعه، ج 9، ص 318، حديث 5

[2]- همان، ص 328، حديث 5