فصل هشتم: نماز، شكوه بندگى‌

اولين فرع از فروع دين و يكى از مهم‌ترين اعمال هر فرد مسلمان، بلكه يكى از مهم‌ترين عبادات اديان الهى قبل از اسلام نماز است. اقامه اين عبادت سابقه‌اى ديرينه داشته و در دستور كار همه پيامبران بوده است.

حضرت ابراهيم عليه السلام بعد از آوردن اسماعيل و مادرش هاجر به سرزمين خشك و خاموش مكه در دعا و نيايش خود به درگاه خداوند چنين مى‌فرمايد: «پروردگارا! من بعضى از فرزندانم را در سرزمين فاقد هر گونه زراعت و آب و گياه نزد خانه‌اى كه حرم تو است گذاشتم، پروردگارا! به خاطر اين كه نماز را برپاى دارند»[1]. و در فراز ديگرى از مناجات خويش مى‌گويد: «پروردگارا! من و ذريه مرا نمازگزار قرار بده»[2].

خداوند كريم در وصف حضرت اسماعيل عليه السلام چنين مى‌گويد: «و هميشه اهل خود را به اداء نماز و پرداخت زكات امر مى‌نمود»[3].

[1]- سوره ابراهيم( 14): آيه 37

[2]- همان، آيه 40

[3]- سوره مريم( 19): آيه 55