حضرت امام كاظم عليه السلام سينى غذايى بر دست داشت و به واسطه شتاب و عجله مقدارى از غذاها را بر سر و صورت امام كاظم عليه السلام ريخت، حضرت از دست او ناراحت و عصبانى شدند، خدمتكار با زيركى رو به حضرت كرده و قسمتى از آيه‌اى را كه در مقام بيان خصوصيات افراد متّقى و خداترس است اين گونه تلاوت كرد: «آنهايى كه خشم و غضب خود را فرو مى‌برند» حضرت به خدمتكار فرمودند: «من خشم خود را فروبردم». خدمتكار دنبال آيه را ذكر نمود كه خداوند مى‌فرمايد: «آنها از خطا و زشتى كار ديگران درگذرند». حضرت فرمودند: «از خطاى تو چشم‌پوشى كردم». خدمتكار آخر آيه را خواند كه خداوند مى‌فرمايد: «خداوند احسان‌كنندگان را دوست دارد.»[1] حضرت به جهت احسان و نيكى در حق اين فرد فرمودند: «تو را آزاد نمودم و فلان باغ را هم به تو بخشيدم»[2]؛ همچنين نظير چنين حادثه‌اى درباره امام سجاد عليه السلام و كنيز ايشان نقل شده است با اين تفاوت كه ظرف آب از دست كنيز افتاد و صورت آن حضرت را زخمى نمود.[3] البته كنترل خشم نياز به تمرين زياد دارد و به اين سادگى انسان نمى‌تواند بر آن چيره شود. مولوى بزرگ شاعر ايران چنين مى‌گويد:

5- خودنمايى و رياكارى‌

يكى از آفتهايى كه ارزش كار انسان را از بين برده و اثر كمال‌بخشى آن را خنثى مى‌كند خودنمايى و رياكارى است. «ريا» يعنى انجام عمل همراه‌

[1]- سوره آل عمران( 3): آيه 134

[2]- ابن ابى الحديد، شرح نهج البلاغه، ج 18، ص 46

[3]- بحار الانوار، ج 46، ص 67 و 68، حديث 36

[4]- مولوى، مثنوى معنوى، دفتر پنجم