مى‌شود، يعنى زمانى نبوده و بعد از مدتى دوباره نابود مى‌شوند.

مطلب ديگر اين كه، يكى از اوصاف خداوند قديم و ازلى بودن ذات اوست كه همان سرمدى بودن مى‌باشد. در عالم هستى، نظامى به نام نظام عليت حاكم است، به اين معنا كه هر حادثه‌اى كه در جهان رخ مى‌دهد داراى علّتى است، حتى معجزات. از ديدگاه مسلمين علت معجزات خداوند سرمدى است و اوست كه اين معجزات را با حذف علل واسطه به پيامبران مى‌دهد. حال اگر قائل به اعجاز شديم اين به معنى انكار نظام عليت نيست، بلكه به معناى ناديده گرفتن علل واسطه است و در نظر گرفتن علة العلل.

اعجاز نه منكر محالات است و نه منكر نظام عليت بلكه هر دو را قبول دارد منتها با اين فرض كه علل واسطه را حذف مى‌كند، همانند بينايى كور بدون عمل جراحى يا نزول قرآن بدون تلاش و درس خواندن.

نظريه صرفه‌

برخى از محققان، اعجاز قرآن را با نظريه صرفه قابل تحليل دانسته‌اند. از ديدگاه اين گروه خداوند بشر را از آوردن مثل قرآن منصرف مى‌كند، يعنى بشر توانايى آن را دارد كه مانند قرآن را بياورد ولى خداوند مانع آن مى‌شود. اين ديدگاه مستند خود را آيه 24 سوره بقره‌ فَإِن لَّمْ تَفْعَلُواْ وَلَن تَفْعَلُواْ و آيه 127 سوره توبه‌ صَرَفَ اللّهُ قُلُوبَهُم‌ مى‌داند.

در اين كه خداوند چگونه مانع مى‌شود، سه تفسير وجود دارد:

الف. مراد از صرفه اين است كه خداوند انگيزه بشر را از معارضه‌