۶۰ وَ قَالَ عليه السلام الشَّفِيعُ جَنَاحُ الطَّالِبِ.

60 - امام عليه السّلام (در سود شفاعت) فرموده است‌

(1) خواهشگر براى درخواست كننده (از ديگرى مانند) بال است (براى پرنده كه بسبب آن به حاجت خود دست مى‌يابد).

۶۱ وَ قَالَ عليه السلام أَهْلُ الدُّنْيَا كَرَكْبٍ يُسَارُ بِهِمْ وَ هُمْ نِيَامٌ.

61 - امام عليه السّلام (در باره غفلت) فرموده است‌

(1) اهل دنيا مانند كاروانى هستند كه ايشان را مى‌برند در حاليكه خوابند (و آگاه نيستند كه ناگهان راه طىّ شده به جايگاه هميشگى رسيده‌اند و منادى فرياد ميكند:

فرود آئيد و بار بگشائيد).

۶۲ وَ قَالَ عليه السلام فَقْدُ الْأَحِبَّةِ غُرْبَةٌ.

62 - امام عليه السّلام (در زيان بى‌كسى) فرموده است‌

(1) از دست دادن دوستان غربت است (زيرا مانند دور ماندگى از وطن است).

۶۳ وَ قَالَ عليه السلام فَوْتُ الْحَاجَةِ أَهْوَنُ مِنْ طَلَبِهَا إِلَى غَيْرِ أَهْلِهَا.

63 - امام عليه السّلام (در ترغيب زير بار ناكس نرفتن) فرموده است‌

(1) از دست رفتن حاجت و نياز آسانتر است از خواستن آن از ناكس (زيرا از دست رفتن آن مستلزم اندوهى است ولى درخواست از ناكس روا بشود يا نشود موجب شرمندگى است).

۶۴ وَ قَالَ عليه السلام لاَ تَسْتَحِى مِنْ إِعْطَاءِ الْقَلِيلِ فَإِنَّ الْحِرْمَانَ أَقَلُّ مِنْهُ.