نهج البلاغه هم كتابى است كه سخنان آن از منبع علم الهى تراوش كرده و به زبان باب مدينه علم علىّ (عليه السّلام) جارى گرديده است، پس بر همه واجب است اين كتاب را (كه تا كنون دو جزء آنرا نشر داده و اكنون بحول و قوّه الهى شروع بجزء سوّم نموده‌ايم) مورد مطالعه و دستور زندگانيشان قرار دهند، أللّهمّ اهدنا إلى سواء السّبيل فإنّك حسبنا و نعم الوكيل.

العبد الفاني عليّ النّقيّ (فيض الإسلام) الأصفهاني آل محمّد الدّيباج

(۱۳۸) (و من خطبة له عليه السلام)
يومئ فيها إلى ذكر الملاحم

يَعْطِفُ الْهَوَى عَلَى الْهُدَى إِذَا عَطَفُوا الْهُدَى عَلَى الْهَوَى وَ يَعْطِفُ الرَّأْيَ عَلَى الْقُرْآنِ إِذَا عَطَفُوا الْقُرْآنَ عَلَى الرَّأْيِ.

(138 - از خطبه‌هاى آن حضرت عليه السّلام است كه در آن به پيش آمدهاى سخت (و بظهور قائم منتظر- عجّل اللّه فرجه) اشاره مى‌فرمايد:

(چون امام منتظر از پس پرده غيب بيرون آيد) (1) هواى نفس را به هدايت و رستگارى بر مى‌گرداند (گمراه شدگان را براه راست مى‌برد) زمانيكه مردم هدايت را به هواى نفس تبديل كرده باشند (از شريعت محمّديّه دست شسته خواهش نفس را پيروى نمايند) و رأى را بقرآن بر مى‌گرداند (مردم را از بكار بستن انديشه‌هاى نادرست نهى و برجوع بقرآن وا مى‌دارد تا بدستور كتاب خدا رفتار نموده و مخالف آنرا دور اندازند) زمانيكه مردم قرآن را به رأى و انديشه (خود) مبدّل كرده باشند (از قرآن چشم پوشيده امور را طبق انديشه نادرست خود انجام دهند).