جستجو نمود؛ هدفى كه به خود مخلوقات بازمى‌گردد و مايه كمال خود آنها است.[1]

قرآن و هدف آفرينش‌

قرآن با دو شيوه اثباتى، «بيان هدف» و شيوه سلبى، «نفى پوچ‌گرايى»، اصل هدفمندى آفرينش انسان را بيان كرده است؛ در شيوه نخست به اثبات هدف حقيقى خداوند از آفرينش انسان توجه داشته و در شيوه دوم به نقد و نفى اهداف دروغين پرداخته است. در مقابل اين رويكرد، برخى معتقدند كه فايده‌اى در پرسش از حكمت آفرينش انسان و موجودات ديگر و آغاز و فرجامشان نيست؛ زيرا اين راز الهى است و بر انسان شايسته نيست كه درباره آن پرسش كند؛ ازاين‌رو بهتر است به چيزى كه بر او واجب است بپردازد، يعنى انجام اعمال صالح و پيشتازى در آن و اينكه همين حكمت الهى از آفرينش اوست.[2]

1. تبيين هدف‌

گروهى از آيات قرآن بر اهدافى خاص از آفرينش انسان تاكيد دارند كه از مجموع آنها مى‌توان اصل هدفمندى خلقت انسان را دريافت كه در ادامه به بيان آيات شاخص هريك مى‌پردازيم.

الف- عملكرد برتر

برابر برخى از آيات قرآن، سنجش عمل انسانى با معيار «عمل احسن» يكى از اهداف آفرينش انسان است؛ در اين پيوند، آيه (وَ هُوَ الَّذِي خَلَقَ‌

[1]. تفسير نمونه، ج 22، ص 385.

[2]. التفسير الحديث، ج 3، ص 508.