اعضا با يكديگر نهفته است؛[1] ازاين‌رو هيچ اختلافى در سنجش آفرينش انسان نيست.[2]

نفخ روح‌

از نگاه برخى از مفسران نيز، دميدن روح در كالبد انسانى، نماد احسن بودن آفرينش انسان است؛ از اين منظر در مراحل پنج‌گانه‌اى كه براى آفرينش انسان در آيه چهارده سوره مؤمنون، همه جا تعبير به «خلق» به كار رفته است؛ اما هنگامى كه به آخرين مرحله آفرينش مى‌رسد، تعبير «انشاء» جايگزين آن مى‌شود؛ «انشاء» به معنى «ايجاد كردن چيزى توأم با تربيت آن» است؛ اين تعبير حاكى است كه مرحله اخير با مراحل قبل (مرحله نطفه، علقه، مضغه، گوشت و استخوان) كاملًا متفاوت بوده و مرحله‌اى است مهم كه قرآن از آن به طور سربسته ياد كرده و تنها مى‌گويد: «سپس ما به آن آفرينش تازه‌اى داديم» و در ادامه مى‌افزايد: (فَتَبارَكَ اللَّهُ أَحْسَنُ الْخالِقِينَ‌). اين، فرايندى بسيار مهم است، كه جنين وارد مرحله حيات انسانى شده، حس و حركت يافته و به جنبش درمى‌آيد كه در روايات اسلامى از آن به مرحله «نفخ روح» (دميدن روح در كالبد) تعبير شده است. اينجاست كه انسان با جهشى بزرگ، زندگى نباتى و گياهى را پشت سر گذاشته و گام به جهان حيوانات و از آن برتر به جهان انسانها مى‌گذارد؛ فاصله اين مرحله با مرحله پيش از خود، آن‌قدر زياد است كه تعبير از آن با جمله‌ «ثُمَّ خَلَقْنَا» كافى نبود و ازاين‌رو

[1]. تفسير من وحى القرآن، ج 16، ص 139.

[2]. مجمع البيان، ج 7، ص 161.