فصل هشتم: دشمن‌

(يا آدَمُ إِنَّ هذا عَدُوٌّ لَكَ وَ لِزَوْجِكَ‌)[1]

(إِنَّ النَّفْسَ لَأَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ)[2]

اشاره‌

مسير حيات انسانى، هماره با خواسته‌هاى انسان سازگار نيست؛ در فراز و فرودها، تلخى‌ها و شيرينى‌ها، زشتى‌ها و زيبايى‌هاى اين مسير است كه انسان جوهره وجودى خويش را به ظهور رسانده و با انتخاب خود، نوع حيات ابدى خويش را رقم مى‌زند؛ و اين‌چنين، سنت الهى «آزمون آدم» عملى شده و مؤمنان و ظالمان از يكديگر متمايز مى‌شوند؛ قرآن به اين سنت الهى اين گونه اشاره مى‌كند: (وَ تِلْكَ الْأَيَّامُ نُداوِلُها بَيْنَ النَّاسِ وَ لِيَعْلَمَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَ يَتَّخِذَ مِنْكُمْ شُهَداءَ وَ اللَّهُ لا يُحِبُّ الظَّالِمِينَ‌):[3] «و ما اين‌

[1]. طه: 117:« اى آدم، در حقيقت، اين‌[ ابليس‌] براى تو و همسرت دشمنى‌[ خطرناك‌] است».

[2]. يوسف: 53:« نفس قطعاً به بدى امر مى‌كند».

[3]. آل‌عمران: 140.