سخن آغاز

مسئله اصلى قرآن، تعريف و تنظيم رابطه انسان با خدا، خود و ديگران است؛ موضوع قرآن، انسان و هدايت اوست؛ ازاين‌رو محور و مبنا در گزاره‌ها و آموزه‌هاى آن «انسان» مى‌باشد. هدف نهايى رهنمودهاى قرآنى، گرايش انسان به سوى كمال و تبيين خطوط كلى و چارچوب تعامل وى با مجموعه هستى در عرصه‌هاى گوناگون است؛ بنابراين قرآن كريم، كتابِ هدايت انسانها در همه اعصار بوده و فراخناى زمين و گستره زمان، هماره حوزه نورافشانى خورشيد تابانِ اين كتاب آسمانى است. نور هدايت قرآن در همه آفاق مرزهاى بشريت مى‌تابد: (وَ ما هِيَ إِلَّا ذِكْرى‌ لِلْبَشَرِ)[1]؛ (وَ ما هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ لِلْعالَمِينَ‌)[2] و اين پرتوافشانى، ويژه دوره، اقليم و يا نژادى خاص نيست.[3]

ازآنجا كه قرآن اصيل‌ترين كتاب هدايت به‌شمار مى‌رود، هيچ‌يك از مسائل اساسى سعادت و شقاوت انسانى را فروگذار نكرده است؛ چنان‌كه‌

[1]. مدّثر: 31.

[2]. قلم: 52.

[3]. تفسير تسنيم، ج 1، ص 31.