قسمتى از اين سخنان است) در باره ايمان):

(4) راه ايمان (گرويدن بخدا و رسول) روشنترين راه است (به رسيدن سيادت و سعادت هميشگى) و تابان تر از چراغ (كه رونده در آن هرگز گم نمى‌شود) پس بسبب ايمان به كردارهاى شايسته راه برده ميشود، و بسبب كردارهاى شايسته به ايمان راهنمائى مى‌گردد (اعمال صالحه نتيجه و ثمره ايمان است و صدور آنها از بنده مؤمن دليل بر وجود ايمان است در قلب او) (5) و بسبب ايمان (كه ثمره آن اعمال صالحه است) علم و دانائى آباد ميشود (صاحب آن به سود مى‌رسد، زيرا علم بى ايمان و عمل به آدمى چيزى نمى‌افزايد مگر دورى از رحمت خدا) و بسبب علم از مرگ خوف و ترس پيش مى‌آيد (زيرا علم به مبدأ و معاد مستلزم ياد آورى از مرگ است، و ياد آورى از مرگ موجب ترس از آن، و ترس از آن سبب كردار و گفتار نيكو و آن باعث بدست آوردن سعادت هميشگى است بخلاف جاهل كه از سختيهاى مرگ غافل است، لذا تمام كوشش او صرف دنيا گشته از نيكبختى هميشگى محروم مى‌ماند) و بر اثر مرگ دنيا بپايان مى‌رسد (زيرا قبر آخرين منزل دنيا و اوّل منزل آخرت است) و بوسيله دنيا (سعادت جاويد در) آخرت بدست مى‌آيد (زيرا دنيا دار تكليف است و در آن مى‌توان براى آخرت توشه‌اى بدست آورد، و خدا و رسول را خوشنود گردانيد) (6) و بسبب قيامت بهشت به پرهيزكاران نزديك و دوزخ به گمراهان و هوا پرستان آشكار مى‌گردد (چنانكه در قرآن كريم س 26 ى 88 مى‌فرمايد: يَوْمَ لا يَنْفَعُ مالٌ وَ لا بَنُونَ‌ ى 89 إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ‌ ى 90 وَ أُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقِينَ^ ى 91 وَ بُرِّزَتِ الْجَحِيمُ لِلْغاوِينَ‌ يعنى قيامت روزى است كه مال و پسران كسى را سود نمى‌دهد مگر كسيكه با دل سالم از كفر و معصيت بيايد، و بهشت به پرهيزكاران نزديك و دوزخ به گمراهان هويدا ميشود) (7) و مردم را از قيامت جاى رهائى نيست (كه همه بايد در آن وارد شوند) در حاليكه در آن ميدان شتاب كننده هستند بسوى آخرين منزل (سعيد و نيك‌بخت در بهشت جاويد، و شقىّ و بدبخت در آتش دوزخ).