قسمتى [دوم] از اين خطبه است (در باره مردم زمان جاهليّت و اصحاب
پيغمبر اكرم):
(پيش از
پيدايش دين مقدّس اسلام ضلالت و گمراهى سراسر جهان را فرا گرفته بود و مردم به
تباهكارىهاى بسيار مىپرداختند) (5) و زمان (معصيت و نافرمانى) ايشان بطول
انجاميد تا عذاب و كيفر را (براى خود) كامل گردانند (چنانكه در قرآن كريم س (3) ى
(178) مىفرمايد: وَ لا يَحْسَبَنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا أَنَّما نُمْلِي لَهُمْ
خَيْرٌ لِأَنْفُسِهِمْ إِنَّما نُمْلِي لَهُمْ لِيَزْدادُوا إِثْماً، وَ لَهُمْ
عَذابٌ مُهِينٌ يعنى كسانيكه كافر شدند گمان نكنند كه مهلت ما براى آنان بهتر است،
بلكه آنان را مهلت مىدهيم تا هر چه مىتوانند معصيت و نافرمانى نمايند، و براى
ايشان است عذاب رسوا كننده) و مستوجب پيش آمدهاى سخت روزگار گردند، تا اينكه نزديك
شد زمان آنها بسر رسد،