و قسمتى [پنجم] از اين خطبه است (در تمسّك بكتاب خدا):
(10) و
بدانيد او (دنيا پرست كور دل) از هر چه دارا باشد سير شده و ملول مىگردد بجز از
زندگى، زيرا در مرگ آسايش نمىيابد (چون در دنيا بدستور خدا و رسول رفتار نكرده تا
بعد از مرگ موجب راحتى او باشد) (11) و جز اين نيست كه بينائى در دنيا (باور داشتن
بآنچه بعد از مرگ واقع ميشود) به منزله حكمت است كه آن براى دل مرده حيات و زندگى
و براى چشم كور بينائى و براى گوش كر شنوايى و براى تشنه (رحمت الهىّ) سير آبى
است، و در آن بىنيازى كامل (از دنيا) و سلامتى (از عذاب) است (و راه نجات و
رستگارى شما) (12): كتاب خدا (قرآن كريم) است كه بوسيله آن (حقّ را) مىبينيد و
مىگوئيد و مىشنويد، و بعضى از آن ببعض ديگر گويا (پارهاى از آيات آن آيه ديگر
را تفسير مىنمايد) و بعضى از آن بر بعض ديگر گواه است (براى فهم مراد از آيهاى
به آيه ديگر استشهاد ميشود) (13) و (از اين جهت) قرآن در معارف و احكام الهىّ
اختلاف ندارد، و پيرو و مؤمن بخود را از خدا جدا نمىگرداند (بلكه او را به شاه
راه هدايت و رستگارى رهسپار مىنمايد).