116
(1116)- از سخنان آن حضرت عليه السّلام است (كه اصحاب خود را مذمّت مىفرمايد):
(شما بمنتهى
درجه بخيل و ممسك هستيد) (1) پس (به اين جهت) مالها را براى كسيكه آنها را روزى
(خلائق) قرار داده بذل نمىنمائيد (بفقراء و ضعفاء احسان نمىكنيد) و جانها را
براى آفريننده آن در مخاطره نمىافكنيد (خود را براى جهاد در راه خدا حاضر
نمىسازيد) (2) بسبب دين خدا در ميان بندگان او عزيز و ارجمند مىباشيد و خدا را
در ميان بندگانش گرامى نمىداريد (از اوامر و نواهى او پيروى نمىكنيد) (3) پس
عبرت گيريد بجا گرفتن در منزل آنان كه پيش از شما بودند، و به جدا شدن از
نزديكترين برادران و دوستانتان (كه شما نيز مانند آنها از اين جهان خواهيد رفت و
بكيفر اعمالتان خواهيد رسيد، چنانكه خداوند متعال در قرآن كريم س 14 ى 45
مىفرمايد:
وَ
سَكَنْتُمْ فِي مَساكِنِ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ وَ تَبَيَّنَ لَكُمْ
كَيْفَ فَعَلْنا بِهِمْ وَ ضَرَبْنا لَكُمُ الْأَمْثالَ يعنى ساكن گشتيد در
منازل كسانيكه بخود جور و ستم كردند «طبق دستور الهىّ رفتار ننمودند» و بر شما
هويدا گرديد كه چگونه با آنها رفتار كرده هلاكشان نموديم، و در اين باب براى شما
مثلها آورديم تا عبرت گيريد).