107
(1107)- از خطبههاى آن حضرت عليه السّلام است و آن از خطبههايى است كه در آن
(خداوند
سبحان را سپاسگزارده و رسول اكرم را ستوده و به بعضى از كمالات و كرامات خويش
اشاره نموده، و) فتنه و فساد و خونريزيهايى را كه پيش مىآيد بيان فرموده:
[قسمت أول
خطبه]
(1) سپاس
خدائى را سزا است كه بسبب خلقت و آفرينشى كه فرموده (و دليل بر ربوبيّت او است) به
خلائق آشكار شده است، و به حجّت و برهان خويش (آثار قدرت) نزد دلهاى ايشان ظاهر و
نمايان است، (2) بدون بكار بردن فكر و انديشه آفريدگان را ايجاد فرمود، زيرا
انديشهها سزاوار نيست مگر به كسانى كه داراى ضمائر (قواى مدركه باطنيّه) باشند و
خداوند فى نفسه داراى ضميرى نيست (زيرا كسيكه براى ادراك چيزى به قواى ادراكيّه
نياز داشته باشد البتّه ممكن است، و واجب الوجود ممكن نمىباشد) (3) و علم او
بباطن و كنه ناديدنيها نفوذ (حاجب و مانعى براى او نيست) و به كوچكترين افكار و
اسرار (دلها كه اطّلاع از آن براى كسى ممكن نباشد) احاطه دارد.