[قسمت دوم خطبه‌]

(10) و بنده ديگرى (را كه خداوند دشمن دارد كسى است كه) خود را عالم و دانشمند ناميده در صورتى كه نادان است، پس از نادانان نادانيها و از گمراهان گمراهيها فرا گرفته (در گفتار و كردارش از آنها پيروى نموده) و دامهايى از ريسمانهاى فريب و گفتار دروغ براى مردم گسترده (آنها را به گفتار و كردار نادرست خود فريب مى‌دهد تا مجذوب او گردند، چنانكه صيّاد صيد را فريب مى‌دهد تا در دام افتد) (11) كتاب (قرآن كريم) را بر انديشه‌هاى خود حمل نموده (تفسير كرده) و (كسيكه قرآن را به رأى خود تفسير نمايد) حقّ را طبق خواهشهاى خويش قرار داده، مردم را از خطرهاى بزرگ ايمن مى‌گرداند، و گناهان بزرگ را (در نظر آنان) آسان مى‌نمايد (و به رياء و خود نمائى) مى‌گويد از شبهات (هر حكمى كه مشكوك و مشتبه است) خوددارى ميكنم و حال آنكه در آنها افتاده است (حكم ميكند و چون به احكام شرع و موارد آن نادان است هر حكم مشتبه در نظر او درست مى‌آيد) و مى‌گويد از بدعتها (احكام بر خلاف‌