براى تثبيت بيشتر اين وضوى ادعايى ، آن را به بزرگانِ قائل به وضوى مَسحى (مانند امام على (عليه السلام) ، ابن عبّاس و ) نسبت دادند تا خود را از اتهام بدعت آورى دور سازند ، و نيز در اين راستا به منع تدوين حديث اقدام كردند .

حتّى عُمَر بن عبدالعزيز حكم به تدوين اين احاديث كرد و براى اينكه آن را به صورت يك كتاب همگانى در دسترس همه قرار دهد ، به آنان دستور داد كه از ابن شهاب زُهْرى حديث برگيرند به اين دليل كه اَعلم از او را نخواهند يافت .

رجاء بن حيوة را ـ كه بزرگ ترين فقيه شام به شمار مى آمد ـ به خدمت گرفتند تا مردم را راهنما شود و به آراى عبدالملك بن مروان آنان را فتوا دهد .[187]

[187] . بنگريد به ، تهذيب الكمال 9 : 154 - در اين مأخذ قول سعيد بن جبير آمده است كه گفت : رجاء بن حيوة از برترين فقهاى شام به شمار مى آمد ، ليكن وقتى به حرفش آوردم او را اموى يافتم ، مى گفت : عبدالملك بن مروان ، چنين حكم كرد !