حکایت میکند. اکنون 185 [1] نامه، از متن نامههای پیامبر که برای تبلیغ و دعوت به اسلام و یا به عنوان میثاق و پیمان نوشته است، در دست داریم که محدثان و تاریخنویسان آنها را ضبط کردهاند. همه این نامهها حاکی است که روش اسلام در دعوت و تبلیغ منطق و برهان بوده است، نه جنگ و شمشیر. روزی که پیامبر از حملههای قریش مطمئن شد، با فرستادن نامه و اعزام مبلغان، ندای خود را به گوش جهانیان رسانید. متن این نامهها و اشارههایی که در لابهلای آنها نهفته است؛ نصایح و اندرزها و تسهیلات و نرمشهایی که پیامبر در موقع بستن پیمان با ملل بیگانه از خود نشان داده، همه و همه گواه زنده بر ضد نظریه خاورشناسانی است که خواستهاند چهره اسلام را با تهمتهای ناروای خود بپوشانند و پیشرفت اسلام را زاییده نیزه و شمشیر بدانند. ما امیدواریم که روزی بتوانیم ترجمه متون تمام این نامهها و حوادثی را که درباره آنها رخ داده و یا نوشتن آنها را ایجاب کرده، به گونهای به رشته تحریر درآوریم و از این طریق روش اسلام را در نشر آیین خود در نقاط مختلف جهان روشن سازیم.
رسالت پیامبر جهانی بود
گروهی از بیخردان به رسالت جهانی پیامبر اسلام از دریچه تردید مینگرند و در آن از یک سلسله نغمههایی که برخی از نویسندگان مزدور سرمیدهند پیروی میکنند. سردسته این گروه، خاورشناسی مانند «سر ویلیام مویر» است که میگوید:
[1]. دانشمندان بزرگ اسلام، کلیه نامههای آن حضرت را تا آنجا که توانستهاند گرد آوردهاند. از نظر کلیت و وسعت اطلاع و زیادی تتبع، دو کتاب یاد شده زیر ارزش زیادی دارند. الف. الوثائق السیاسیه نگارش پرفسور محمد حمید اللّه حیدرآبادی، استاد دانشگاه پاریس. ب. مکاتیب الرسول، نگارش دانشمند محترم، آقای علی احمدی.