خلیفه دوم با شنیدن آیات سه‌گانه، قانع نشد و در انتظار بیان کافی بر تحریم شراب بود. سرانجام، آیه چهارم با تحریم مشروب‌های الکلی به روشن‌ترین وجه او را قانع ساخت. حکم خداوند در این باره چنین بود:
رِجْسٌ مِنْ عَمَلِ الشَّیْطانِ، فَاجْتَنِبُوهُ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ.
ولی فرنگ‌مآب‌های عصر ما، این آیات را قانع‌کننده ندانسته و می‌گویند: باید در تحریم شراب کلمه «حرام» و «حرّم» به کار رفته باشد، در غیر این صورت تحریم شراب معلوم نمی‌شود.
این گروه که اسیر هوا و هوس و دنبال بهانه‌اند، می‌خواهند با بطری شیطان هم آغوش باشند و این نوع ترّهات را مطرح می‌کنند. اتفاقا قرآن برای سرکوب کردن این نوع افکار شیطانی، درباره شراب به گونه‌ای لفظ «حرام» را به کار برده است، زیرا در آیه‌ای می‌فرماید:
وَ إِثْمُهُما أَکْبَرُ مِنْ نَفْعِهِما [2] و نوشیدن «الکل» را همراه با «اثم کبیر» دانسته است.
و در آیه دیگر کلیه «اثم» ها را حرام کرده و می‌فرماید:
قُلْ إِنَّما حَرَّمَ رَبِّیَ الْفَواحِشَ ما ظَهَرَ مِنْها وَ ما بَطَنَ وَ الْإِثْمَ [3]؛ بگو پروردگارم فحشای آشکار و پنهانی را تحریم کرده و کلیه «اثم» ها و گناه‌ها را.
و به دیگر سخن: در یک آیه، موضوع را بیان کرد و این که در ارتکاب شراب «اثم» ها تحریم شده است.
آیا پس از این بیان، دنباله‌روهای کثافت‌های غربیان، باز در انتظار بیان کافی و