نخستین گامی که بشر برای زندگی جمعی برداشت، زندگی قبیله‌ای بود. قبیله، مجموع چند خانواده و قوم و خویشاوند است که تحت ریاست شیخ قبیله به سر می‌برند و ابتدایی‌ترین صورت اجتماعی را به وجود می‌آورند. زندگی آن روز عرب، به همین منوال بود. هر قبیله، گردهم جمع می‌شدند و اجتماع کوچکی را تشکیل داده بودند. همه از رئیس قبیله فرمان می‌بردند، چیزی که آن‌ها را به هم مرتبط ساخته بود، همان رابطه قومیّت و پیوند قبایلی بود. این قبایل، از هر لحاظ از هم جدا بودند، آداب و رسومشان با هم تفاوت داشت، چون تمام اقوام و قبایل دیگر اصولا بیگانه به شمار می‌رفتند. هیچ‌گونه حقوق و احترامی، به قبایل دیگر قایل نبودند. غارت اموال و کشتن افراد و دزدیدن و ربودن زنان قبایل دیگر را، جزء حقوق قانونی خود می‌دانستند؛ مگر اینکه با قبیله پیمانی داشته باشند. از طرفی، به هر قبیله‌ای تجاوز می‌شد، آنان به خود حق می‌دادند، حتّی تمام افراد متجاوز را از دم شمشیر بگذرانند، زیرا معتقد بودند که خون را جز خون نمی‌شوید.