در یکی از منازل، اسیران را از برابر پیامبر عبور دادند. در تنگه «صفراء» نضر بن حارث که از دشمنان سرسخت مسلمانان بود اعدام گردید و در «عرق الظبیه» به فرمان پیامبر عقبة بن ابی معیط کشته شد. [1]
اکنون این پرسش پیش می‌آید با اینکه دستور اسلام درباره اسیران جنگی این است که اسیران، برده مسلمانان و مجاهدانند و به قیمت‌های مناسبی در بازار فروخته می‌شوند؛ چرا پیامبر درباره این دو نفر تبعیض قایل شد؟ پیامبری که درباره اسیران «بدر» خطاب به مسلمانان کرد و چنین گفت: درباره اسیران نیکی کنید، [2] چطور درباره این‌ها چنین تصمیمی گرفت؟
«ابو عزیز» پرچم‌دار قریش در جنگ بدر می‌گوید: از روزی که پیامبر، سفارش اسیران را کرد، ما در میان آن‌ها خیلی محترم بودیم. آنان تا ما را سیر نمی‌کردند، خود دست به غذا نمی‌زدند.
با این مقدمات، کشتن این دو اسیر روی مصالح عمومی اسلامی بوده نه به منظور انتقام‌جویی، زیرا آنان از سران کفر و طرّاح نقشه‌های ضد اسلامی بودند و تحریک‌های قبایل به دست آنان انجام شده بود. چه بسا پیامبر اطمینان داشت که اگر آنان آزاد شوند، باز به کارهای خطرناکی دست خواهند زد.