خود را بخرند. 2. «بنی عوف» (قبیلهای از انصار) بسان مهاجران قریش میتوانند رسوم زندگی خود را حفظ کنند و به طور دسته جمعی گروگان (فدیه) اسیران خود را میپردازند. سپس دودمانهای دیگر از انصار را که اسلام برگزیده بودند، به نامهای: بنی ساعده، بنی حارث، بنی جشم، بنی نجار، بنی عمرو بن عوف، بنی النبیت، و بنی الاوس، متذکر شد و بر آنان لازم کرد خون بهایی که به یکی از افراد قبیله تعلق بگیرد، باید با هم ادا کنند و اسیران خویش را با دادن گروگان (فدیه) آزاد سازند. 3. مسلمانان باید افراد از پای درآمده را کمک کنند و در مخارج سنگینی که بر اثر دادن خون بها، یا آزاد کردن اسیر دامنگیر مؤمنی میگردد، باید او را یاری کنند. 4. مؤمنان پرهیزکار باید بر ضد هر فردی از آنان که سرکشی کند، یا در صدد بیداد و ستم درآید، متحد شوند؛ اگر چه مجرم فرزند یکی از آنها باشد. 5. هیچ کس نمیتواند با غلام یا فرزند مسلمانی، بدون اذن آقا و یا پدرش پیمان ببندد. 6. هیچ فرد با ایمانی حق ندارد، مؤمنی را برای خاطر کشتن کافری بکشد و هرگز نباید کافری را بر ضد مسلمانی یاری کند. 7. پیمان و عهد خدا با تمام مسلمانان یکی است. از اینرو، پستترین آنها میتواند تعهداتی در برابر کفّار به ذمه بگیرد. 8. مسلمانان دوست و پشتیبان یک دیگرند. 9. هر فردی از یهودیان از ما پیروی کند و اسلام بیاورد، از کمک و یاری ما برخوردار خواهد بود، و تفاوتی میان او و مسلمانان دیگر نخواهد بود و کسی حق ندارد او را ستم کند و یا دیگری را بر ضد وی تحریک کرده و دشمن او را یاری کند. 10. در عقد پیمان صلح باید مسلمانان متحد شوند، و هیچ مسلمانی بدون جلب نظر مسلمانان دیگر جز عدالت و مساوات نمیتواند صلح برقرار کند. 11. گروههای مسلمانان به تناوب به جهاد میروند، تا خونی که از آنها در راه خدا