از بزرگترین فضایل امیر مؤمنان بشمارند و او را مردی جانباز و فداکار معرفی کنند. در تفسیر و تاریخ هر موقع رشته سخن به اینجا کشیده شده، نزول آیه یاد شده را درباره او مسلم گرفتهاند. [1] این حقیقت هرگز فراموش شدنی نیست. چهره واقع را میتوان تا مدتی پوشیده نگاه داشت، ولی سرانجام نور حقیقت پرده اوهام را میدرد و آفتاب حقیقت از پس ابرها میدرخشد. دشمنی معاویه با خاندان نبوت و بالاخص امیر مؤمنان جای گفتوگو نیست. وی خواست با تطمیع بعضی از یاران پیامبر، صفحات درخشان تاریخ را با جعل اکاذیب لکهدار سازد. اما در این کار موفقیتی به دست نیاورد. «سمرة بن جندب» که در زمان رسول گرامی میزیست، در اواخر عمر به دربار معاویه متوسل شده و با اخذ مبلغی حقایق را تحریف میکرد. معاویه جدا از او خواست که به منبر برود و نزول آیه یاد شده را درباره علی تکذیب کند و به مردم بگوید این آیه در حقّ قاتل علی «عبد الرحمن بن ملجم» نازل شده است و در برابر این عمل که به قیمت دین او تمام میشد، صد هزار درهم بگیرد. «سمره» راضی نشد و معاویه نرخ معامله را بالا برد تا به چهار صد هزار درهم رسانید و او را راضی ساخت. پیر آزمند، دست به تحریف حقایق زد و تاریخ زندگی خود را- که از زمان پیامبر سیاه بود- سیاهتر ساخت. او در یک مجمع عمومی به مردم گفت: مقصود از این آیه، عبد الرحمن بن ملجم است و هرگز این آیه درباره علی نازل نشده است. گروهی سادهلوح سخن وی را پذیرفته و هرگز به فکرشان خطور نکرد که عبد الرحمن یمنی، در روز نزول آیه در محیط حجاز نبوده و شاید از مادر متولد نشده بود، ولی چهره حقیقت با این پردهها هرگز پوشیده نشد. خاندان معاویه و حکومت وی دست خوش حوادث شدند، آثار دروغپردازان دوره وی از میان رفت و بار دیگر [1]. مسند احمد، ج 1، ص 87 و کنز العمّال، ج 6، ص 407 و در کتاب الغدیر، ج 2، ص 44- 45، مدارک نزول این آیه درباره امام علی علیه السّلام مشروحا نقل شده است.