«احمد بن تاج الدین حسن بن سیف الدین استرآبادی»

قرن 10ه-.ق.

عالم، فاضل، تاریخ نگار و پژوهشگر شیعی از قرن دهم ه-. ق.، یکی دیگر از بزرگان «استرآباد» است. گفته میشود پدرش «سیدی علوی» از فرزندزادگان «موسی مبرقع» بود. گویا او در «هرات» میزیست. به «بیرجند» نقل مکان کرد و در آنجا سکنا گزید.

او به دست «اسماعیلیان» کشته شد و در روستای «شاخن» از توابع «درخش»، آرمید. این سخن از آنجا نشات میگیرد که امروزه آرامگاهی به نام «تاج الدین حسن» در آن روستا وجود دارد.

برخی مانند «سید عبدالله شرف الدین»، وی را با «احمد بن سیف الدین استرآبادی» یکی دانسته است. اما این نظر صحیح به نظر نمیرسد؛ زیرا احمد بن سیف الدین به تصریح «آقابزرگ» و کتابهای خطی که از وی باقی مانده است، به سال 1208 متولد و به سال 1293ه-.ق. فوت کرده است.

«آقابزرگ»، «سلطان محمد بن تاج الدین» صاحب «تحفه المجالس» را برادر احمد بن تاج الدین حسن دانسته است. از آنجا که «سلطان محمد» در کتابش، از «آثار احمدی» بسیار نقل کرده است؛ نظر «آقابزرگ» تقویت میگردد.

هم چنین فهرست نویسان نسخه های خطی، نام جد «سلطان محمد بن تاج الدین حسن» را نیز «سیف الدین استرآبادی» نوشتهاند. و این دو تن (احمد و محمد) در یک زمان میزیستند.

به هر روی از شرح زندگانی، تحصیلات و آثار او آگاهی درستی در دست نیست. تنها یک کتاب، که گویا محصول دوران زندگانی او (از جوانی تا پیری) است، از حوادث روزگار به سلامت جسته و به یادگار مانده است.

آثار:

آثار احمدی (روضه النبی (ص) فی الآثار المصطفوی)

احمد استرآبادی، این اثر تاریخی و کلامی را به زبان فارسی و طی سالیان دراز جمعآوری کرده است.