کمال الدین استرآبادی»، داماد «ملا محمدتقی مجلسی» بود.

بنابراین اجداد وی را چنین می توان نوشت: «محمدحسن بن محمدعلی بن احمد بن کمال الدین استرآبادی نجفی». هم چنین از گزارش «آقابزرگ» استفاده می گردد که وی از علمای قرن 11ه-.ق. بوده است.

لیکن در «طبقات اعلام الشیعه» خلاف آن را بیان کرده و جد او را حسن نامیده است.

براساس این گزارش، دو تن از علمای «استرآباد»، نام و نام پدر مشترک دارند. هر دو در «نجف اشرف» تحصیل کرده و اواخر عمر خود را در «مشهد» سکونت اختیار نموده اند. در اجازاتی که «علامه مجلسی» نقل می نماید، یکی از آنها «محمدحسن بن محمدعلی بن احمد بن کمال الدین استرآبادی» و دومی «محمدحسن بن محمدعلی بن حسن استرآبادی» است.

از این رو، ما هر دو نفر را ذیل یک مدخل آوردیم؛ زیرا تشخیص و تفکیک آن دو سند، مطلب بیشتری می طلبد.

صاحب «شذور العقیان» شیخ محمدحسن را از علمای فاضل برشمرده است.

در «تذکره ی شاعران فارسی سرا»، اشعاری از وی نقل شده که حکایت از ذوق شعری مولف دارد.

آثار:

1. الاجازات

مجموعه اجازاتی است که مولف آنها را جمع آوری کرده و علمای بزرگی مانند «علامه مجلسی» از آن در «بحار الانوار» بهره برده است.

نسخه های خطی:

1 نسخه ی خطی را مرحوم «اعجاز حسین»، به خط مولف، با کتابت سال 1096ه-.ق. مشاهده کرده است.

نسخه های چاپی:

چاپ نشده است.

2. فهرس تصانیف علامه حلی

بر اساس گزارش «اعجاز حسین» در «شذور العقیان»، شیخ محمدحسن فهرس تصانیف «علامه حلی» را نگاشته بود.

نسخه های خطی:

هیچ نسخه ی خطی به دست نیامد.

نسخه های چاپی:

چاپ نشده است.

منابع:

الذریعه 1/125؛ تذکره ی شاعران فارسی سرا 62؛ شرح حال علمای شیعه 141؛ طبقات اعلام الشیعه (الروضه النضره) 8/136.