یکی از بزرگان حدیث و فقه «شافعی» در سده ی چهارم ه-. ق.، «ابونعیم عبدالملک بن محمد بن عدی بن زید جرجانی» است.
او حدود سال 242
یا 272 در «جرجان» زاده شد؛ چون به سن رشد رسید، مقدمات علوم را نزد علمای
«جرجان» فراگرفت. آنگاه رنج سفر علمی را برخود هموار کرد و به «نیشابور»،
«خراسان»، «عراق»، «شام»، «مصر» و «حجاز» رفت.
او در شهرهای مختلف اسلامی، از حافظان حدیث و دانشمندان علوم دین، دانش و حدیث اندوخت.
کسانی که ابونعیم
از آنان حدیث نقل می کند و کسانی که از ابونعیم حدیث نقل می کنند بسیارند.
آنچه مسلم است، وی نزد علمای «اهل سنت»، بویژه محدثان «شافعی»، جایگاه
بلندی دارد.
ابونعیم یک سال
پیش از مرگش، به زادگاهش «جرجان» بازگشت و در وطن خویش، تن به خاک سپرد.
سال مرگ او را به اختلاف 322 و 354ه-.ق. نوشته اند.
منابع تاریخی و رجالی، او را دانشمندی پرهیزگار و ساده زیست توصیف کرده اند.
نام کتاب : اثرآفرینان استرآباد و جرجان (استان گلستان) نویسنده : مقدم، محمدباقر جلد : 1 صفحه : 245