در مدح حضرت حجه بن الحسن عجل الله تعالی فرجه

ای منفعل ز روی تو خورشید خاوری

وی پا به گل ز رشک قدت، سرو کشمری

شد رایت نکویی سرو چمن نگون

تا سرو قامت تو علم شد به دلبری

باشند در سپهر ملاحت، رخ تو را

خورشید و ماه و زهره و مریخ، مشتری

بی مثل آفریده تو را حق که از بشر

در حسن با تو کس ننماید برابری

آگه شوی ز حال دل دردمند من

یک بار اگر در آینه بر خویش بنگری

ای مه چه باشد ار بنوازی مرا ز مهر

زیرا کمال مهر بود ذره پروری

چون خاک در ره تو فتادم بدین امید

باشد که بر سرم ز سر ناز بگذری

ای خواجه حال زار ضعیفان گهی بپرس

شکرانه ای که داده خدایت توانگری

زر کن مس وجود خود از کیمیای عشق

تا بی نیاز گردی از این کیمیاگری

دانی چه مقصد است در این جا ز کیمیا

اندوختن به حقه دل، مهر حیدری