و کشور ساسانی دشواریش به آسانی و قرین تأییدات آسمانی گشته... از هر گوشه و کنار عندلیبان گلشن انس و بلبلان خوش الحان دانش و بینش مترنّم و دیوان های هوش زدا و نغمات دل ربا به معرض و نمایشگاه عالم آورده، اینک هم به نوبه خود، استاد فضل و بلاغت و سخن سنج بی همال فصاحت، آقای رجبعلی گلزار، چشم اهل هنر را روشن و گلستان طبع مستعدان را طراوتی به سزا بخشیده، از نشر این کتاب مستطاب و دیوان حقایق و دقایق، دری از خلد گشوده و شمیمی از نسایم فرح افزای فردوس آورده و دماغ جان هر صاحب ذوقی را معطّر ساخته.

گر صدق سخن خواهید دفتر را برگشایید تا دقایق حقیقت بنگرید و دیوان را باز کنید تا حقایق و لطایف مشاهده کنید، که گل را باید دید و لذّت برد و شهد شکر را باید چشید و شیرین کام گردید. نافه را باید برگشود تا مشام جان معطّر شود و سخن گوینده را باید شنود و به میزان درایت سنجید تا به کنه آن رسید".

اشعار "منعم" در ماده تاریخ دیوان گلزار

(1353)

میرزا شکرالله منعم[1] که به نوشته شیدا: "الحقّ والانصاف استاد شعر و ادب و جامع فضایل و کمالات صوری و معنوی" بوده، قطعه ای در تاریخ "دیوان اشعار آبدار حضرت گلزار، رفیق شفیق و دوست با تحقیق" خود سروده که چنین است: