سیّد محمّد صدرالواعظین شهشهانی

عالم زاهد و واعظ صالح.

خاندان

وی فرزند سیّد یحیی بن سیّد محمد جعفر بن سیّد محمد علی (معروف به میرزاجانی) ابن قوام الدین محمد (مشهور به میرزا کوچک) از اعقاب غیاث الدین محمد مشهور به میرمیران اصفهانی نواده هفتم شاه علاء الدین محمد معروف به شهشهان (مقتول در 13 ماه رمضان 850ق) بود.[1]

سید علاء الدین محمد از اعاظم و اکابر علمای اصفهان در قرن هشتم و مورد احترام و علاقه مردم اصفهان و به خصوص ابوالفتح محمد بایسنغر نواده امیر تیمور بوده است. هنگامی که سلطان محمد بر حکومت هرات و سلطنت جد خود میرزا شاهرخ بن تیمور قیام کرد، شاهرخ به قصد او به عراق لشکرکشی کرد و سلطان محمد را از اصفهان منهزم نمود.

او پس از ورود به اصفهان جمعی از بزرگان را به اتهام معاونت ویاری سلطان محمد توقیف و تبعید کرد. از جمله شاه علاء الدین محمد را دستگیر و به ساوه تبعید نموده و سرانجام به اغوا و تحریک همسر خود گوهرشاد بیگم، دستور داد که سیّد بزرگوار را در ساوه مصلوب نمایند.