فرزندانش: آقا کمال الدین و آقا جلال الدین از علما و فضلای اصفهان بودند.

آقا کمال الدین خوانساری

وی عالمی عادل و در زهد و تقوا مشهور بود.

در مسجد میرزا باقر با مأمومین زیاد امامت می نمود و دروس سطح از جمله "شرایع الاسلام" را در آن مسجد تدریس می کرد.[1]

از آثارش: کتابی در ردّ بابیه، "مجالس الذکر" و ایرادات بر کتاب "هزار مسأله" در فقه است.

وی ادیب و شاعر نیز بوده و دیوانی در حدود سه هزار بیت شعر داشته است.

در وفات دامادش سیّد محمد باقر نحوی[2] چنین سروده است:[3]

آن سمیّ حضرت باقر که بود

نحوی عصرش، فصیح و هم بلیغ

سال فوتش را اگر پرسی ز من

گویمت: ای حیف از او با ای دریغ