"چون بیان اخبار و احادیث مربوطه در شرعیات را وقتی در متن واقع اثر است که سند حدیث او متصل گردد به معصومین علیهم السلام؛ فلذا تیمّناً وتبرّکاً شخص مذکور کسب اجازه فرموده؛ فلذا از مشایخ خود که یکی از آن ها: فقیه مطلق مرحوم مامقانی، دوم: نائینی، سوم: عراقی، چهارم: حائری، پنجم: امین الصدر، ششم: فشارکی، هفتم: نجف آبادی، هشتم: شیخ محمد رضا، نهم: جزی، دهم: درچه ای، یازدهم: سیّد عبدالله، دوازدهم: استاد اعظم سیّد خراسانی، که به حاج نوری و شیخ انصاری وبلغ ما بلغ به کلینی در عصر غیبت".[1]

مرحوم حاج ظهیر می نویسد: "در عصر تاریک پهلوی به امتحانی و دادن مدارکی در کمسیون... موفق شده ام، و با آن که مشاغل دولتی فراوان مراجعه شده، با نداشتن هیچ سرمایه مادی و کثرت عیالمندی از خویشان، [قبول نکرده] فعلا در مدرسه صدر مشغول افاده و استفاده منقول و معقول، و همیشه زندگی از طرف اعلی حضرت خامس آل عبا علیه السلام به عنوان منبر و تبلیغ می باشم".[2]

اوصاف

فرزند آن مرحوم، جناب آقای سیّد علی ظهیر الاسلام می نویسد:

وی عالمی عامل و متقی و فاضلی گران قدر وعارفی پرهیزکار و وارسته و