الاوان، واللّه المستعاذ والمستعان والیه المشتکی وعلیه التّکلان".[1]

نوابغ شیعه:

تاکنون سخن از سه تن از نوابغ علمی شیعه به میان آمد. در این جا به برخی دیگر از نوابغ علمی شیعه که در سنین خردسالی یا نوجوانی به مراتب بلند علم و اجتهاد دست یافته اند اشاره می نماییم.

1. علّامه شیخ حسن بن یوسف بن مطهر حلّی

فقیه نامدار و نابغه بزرگ عالم تشیع. در "فوائد الرضویه" به نقل از شیخ ابوعلی حائری در "منتهی المقال" از "مجمع البحرین" می نویسد: بعض فضلا پانصد مجلد از مصنفات علّامه به خط خود علّامه دیدند. پس شیخ ابوعلی گفته است بلکه در کتاب "روضه العارفین" نقل کرده از بعض شرّاح "تجرید" که از برای علّامه قریب هزار تصنیف است. و از سیّد عبداللّه شوشتری نقل کرده است که جناب علّامه رسید به درجه اجتهاد در حالتی که کودک بود و قلم تکلیف بر او جاری نشده بود و مردم منتظر بودند که به تکلیف برسد برای آن که تقلید او را نمایند.[2]

2. آقا محمّد علی بهبهانی اصفهانی

عالم کامل، جامع المعقول والنقول، آقا محمّد علی فرزند استاد الکلّ فی الکلّ آقا محمّد باقر بهبهانی. ولادت با سعادتش در ارض اقدس کربلای معلّی در سال 1144ق اتفاق افتاد. فرزندش آقا احمد کرمانشاهی در "مرآت الاحوال" می نویسد: "علوم شرعیه را در خدمت والد بزرگوار خود

تحصیل نمود. در فضایل آن جناب همین بس است که در عصر والد خود مشهور آفاق گردید و صیت فضایلش در عالم