غیرهم".[1]

مرحوم مهدوی اشعار زیر را به او نسبت داده است:[2]

دلا تا کی به خود گرمی؟ زخود قطع تمنّا کن

ز خود بینی به خود آی و به خود خود را هویدا کن

زغفلت تا به کی مستی؟ به خود تا چند پابستی؟

کزین سختیّ ره رستی، زهستی دل معرّا کن

زشور عشق در جوشی، شراب عافیت نوشی

پی وصل ار همی کوشی، می بی نشأه پیدا کن

چو کوران تا به کی گیری سراغ از نور و نپذیری؟

تو خود مهر جهانگیری، به خود بین دیده بینا کن

تو خود دارای نورستی، تو خود سینا و طورستی

زخود تا چند وارستی؟ یکی جان طور سینا کن

شاگردان:

علّامه محلاتی در مدرسه صدر اصفهان به تدریس می پرداخت و برخی از افاضل حوزه به درس او حاضر می گشتند. برخی از آنان عبارتند از:

1. آیه اللّه العظمی سیّد حسین بروجردی

زعیم بزرگ شیعه. آیه اللّه سیّد عزیز اللّه امامت در شرح حال آیه اللّه میرزا حبیب اللّه شریف کاشانی ضمن بیان شاگردان ایشان می نویسد: علّامه جلیل آیه اللّه آقای آقا میرزا حسین محلّاتی نزیل اصفهان، از اساتید مرحوم آیه اللّه العظمی