بزرگان مدفون در این تکیه

1 - بهاءالدین محمّد فاضل اصفهانی: فرزند تاج الدّین حسن. متوفّی 1131 ق.[1] مشهور به «فاضل هندی» علّامه فقیه، حکیم محقّق، پدرش تاج الدّین حسن نیز از علمای عهد شاه عباس دوم و شاه سلیمان بود.

بهاءالدّین محمّد نزد پدرش و علّامه مجلسی کسب علم نمود. نقل است که در ده سالگی کتاب «مطوّل تفتازانی» را تدریس می کرد. در دوازده سالگی به تألیف و تدریس پرداخت. در سیزده سالگی جامع علوم معقول و منقول بود. این استعداد او را باید از نبوغ الهی و کسب فیض از منبع الهی دانست.

زندگانی وی با فقر و تهیدستی همراه بود و از راه کتابت روزگار می گذرانید. مهمترین کتاب وی «کشف اللثام» در شرح قواعدالاحکام علّامه حلّی است؛ که یکی از بهترین کتاب های فقهی شیعه به شمار می آید. معروف است که صاحب جواهر تا به این کتاب دسترسی نداشت چیزی از کتاب جواهرش را ننوشته بود.[2] وی صاحب آثار ارزشمند دیگر چون الف) المنهاج السویه فی شرح روضهالبهیه ب) اللئالی العبقریه(شرح قصیده ی حمیری) ج) حکمت خاقانیه و... می باشد.

از آنجا که مدّتی همراه پدرش به هند سفر کرده بود به «فاضل هندی» نیز معروف است. مقبره ی وی یکی از مشهورترین قبور تخت فولاد است که مؤمنین جهت برآورده شدن حاجاتشان به زیارت قبر وی می آیند.

در مقامات و احوال فاضل اصفهانی فاضل اصفهانی(هندی) ملقّب به«تاج الفقهاءِ» علّامه فقیه،محدّث و مفسّرعالیقدر درکثرت حفظ و قدرت فکری از نوابغ روزگار شد. صاحب جواهر به کتاب کشف اللثامِ وی اعتماد بسیاری داشت و گفته شده که وی هیچ بخش از کتاب جواهر خود را بدون مراجعه به این کتاب نمی نوشته است. در مورد مقام علمی و فقهی او همین بس که صاحب جواهر درباره او گفته است: «اگر فاضل هندی در ایران به منصّه ظهور و بروز نمی رسید، گمان نمی کردم که فقه در آنجا به کمال خود می رسید».[3]