اساسی انجام گرفت. این تکیه به جهت دفن شماری از علماء و بزرگان محلّه ی جویباره اصفهان که آنان نیز از اعقاب و خاندان فاضل سراب محسوب می شدند به تکیه ی جویباره ای نیز معروف است.

موقعیّت جغرافیایی تکیه

این تکیه از غرب به خیابان فیض، از جنوب به تکیه ی شهشهانی و از شمال و شرق به منازل مسکونی محدود می گردد.

بزرگان مدفون در تکیه

1 - ملّا محمّد بن عبدالفتاح تنکابنی: متوفّی 1124 ق. مشهور به «فاضل سراب». علّامه فقیه محدّث، محقّق، حکیم بزرگوار. وی از فقهای اصولی معروف اواخر عهد صفوی و از مراجع مورد اعتماد شاه سلیمان و سلطان حسین صفوی بود. در فقه استدلالی احکامش به دور از هرگونه شک و با دلایل محکم و استوار همراه بود. وی معاصر علمای بزرگی چون علاّمه مجلسی و سیّد نعمت اللّه جزایری و از شاگردان برجسته ی محقّق سبزواری و آقا حسین خوانساری بود. از او آثار و تألیفات متعدّدی به یادگار مانده است که مهمترین آنها عبارتند از: الف) سفینهالنجاه در اصول دین و مبحث امامت ب) ضیاءالقلوب به فارسی درباره ی امامت ج) حاشیه بر زبدهالبیان.[1]

2 - میرزا محمّدمهدی جوباره ای: فرزند ملاّ محمّدصالح. متوفّی 1325 ق. عالم شایسته و فقیه پارسا. وی در کنار قبر جدّش فاضل سراب دفن شد.

3 - میرزا محمّدمهدی خان مازندرانی: فرزند محمّدحسن خان. متوفّی 1247 ق. شاعر و ادیب. متخلّص به «شحنه» از شعرای معروف عهد فتحعلی شاه و از او اشعار زیبایی نقل شده است. از اشعار اوست:

از ره چو رسید یار، بنواختمش

از شوق بچشم خویش جاساختمش

گفتم که بفتراک تو خود صیدی بود؟

گفتا که دل تو بود، انداختمش[2]