1 - تکیه ی بابا رکن الدین

1 - تکیه ی بابا[1] رکن الدین

محرم «شیخ بهایی» بوده است

یار آن پیر خدایی بوده است[2]

«شفیق»

این آرامگاه و تکیه منسوب به آثار دوره ی ایلخانی است امّا قدیمی ترین اطلاعات از این بنا به تعمیر آن در دوره ی صفویه به فرمان شاه عباس اول اشاره دارد. بر این اساس و نیز بر پایه ی شیوه ساخت بنا، می توان احداث آن را دوره ی بعد از مغول یعنی دوره ی زندگی بابا رکن الدین

دانست. همچنین در برخی منابع از دفن بابا رکن الدین در تکیه ی منسوب به خود او سخن به میان آمده است و این نشان از وجود تکیه در زمان خود او دارد. کتیبه ی بالای ایوان مدخل بقعه به فرمان شاه عباس اوّل صفوی و تاریخ اتمام بنا در سال 1039 ق. ذکر شده؛ ولی استاد همایی سال 1029 ق. را صحیح می داند و معتقد است شخص معماری که این کاشیکاری را تجدید بنا می نموده به این نکته توجّه نداشته و تاریخ آن را 1039 ق. را آورده است. از شیوه ی معماری گنبد متعلق به دوره ی ایلخانی می توان به قدمت آن پی برد.

شهرت بابا رکن الدین در دوره ی صفویه آن چنان بود که در منابع دوره ی صفوی گورستان تخت فولاد را به نام «مزار بابا رکن الدین» می گفته اند. به این ترتیب تکیه ی بابا رکن الدین، از کهن ترین تکایای موجود در تخت فولاد به شمار می آید و به دلیل همین قدمت تاریخی یکی از مهمترین تکیه های تخت فولاد نیز محسوب می شود.

این بنا دارای هرمی مخروطی دوازده ضلعی است. که بر روی پنج پایه قرار دارد. محور اصلی آن با سمت قبله دقیقاً مطابقت دارد. بنای اصلی بقعه و گنبد از قرن هشتم هجری، آجری بوده و در