و یکی از علل دفن این عالم بزرگوار نیز وصیت ایشان مبنی بر دفنشان در نزدیکی قبور خاندان بزرگوارش می باشد. بر این اساس می توان قدمت این تکیه را به دوره ی صفوی نیز رسانید. زیرا اجداد این عالم بزرگوار، از علمای دوره ی صفوی بوده اند.

از عوامل دیگری که موجب علاقه و توجه مردم به این تکیه شده است وجود قبر «میرزا حسین کشیکچی» در ضلع شمالی تکیه می باشد که اهل سیر و سلوک بوده و با امام زمان علیه السلام مکرّر ارتباط داشته است و امروزه مردم اعتقاد زیادی در توسّل به وی جهت برآورده شدن حاجاتشان دارند و نکته ی جالب اینکه آقا میرزا محمّدباقر چهارسوقی نیز با آنکه از علمای بزرگ عصر خویش و مورد توجّه و علاقه ی مردم بوده است در اواخر عمر به جهت واقعه ای وصیت می کند در مجاورت وی دفن گردد.[1]

به جهت موقعیّت جغرافیایی بسته ی این تکیه، حالت قبرستان را بیشتر حفظ نموده و فرد با حضور در این تکیه توجّه به عالم دیگر را به خوبی احساس می کند.

موقعیّت جغرافیایی تکیه

این تکیه از شمال به مصلّای تخت فولاد و از جنوب شرق به تکیه آقا سیّد رضی محدود می شود. تنها راه ورودی به تکیه از جانب شرق تکیه صورت می گیرد.

ورودی این تکیه از خیابان آیت اللّه خوانساری و روبروی تکیه خوانساری است که در آخر کوچه ی روبروی تکیه ی خوانساری قرار دارد.

بزرگان مدفون در این تکیه

1 - آقا میرزا سیّد محمّدباقر موسوی چهارسوقی: فرزند آقا میرزا سیّد زین العابدین موسوی، متوفّی 1313 ق. مشهور به «صاحب روضات». ادیب زاهد، مورّخ و عالم علم رجال، مجتهد برجسته. نزد اساتید بزرگی چون میر سیّد محمّد شهشهانی و شیخ محمّدتقی رازی، سیّد حجهالاسلام شفتی، حاجی کلباسی و سیّد صدرالدین عاملی کسب علم نمود. وی صاحب بیش از بیست اثر علمی است