سروده شد:

نیابی چه او شخص کامل بزهد

نجویی چه او مرد در دین تمام[1]

2 - آقا میر محمّدرضا بهشتی: فرزند میر عبدالباقی. متوفّی 1256 ق. عالم فاضل و پرهیزگار. از علمای برجسته خاندان بهشتی.

3 - میر محمّدصادق بهشتی: فرزند میر عبدالباقی بن میر محمّدرضا حسینی. متوفّی 1308 ق. عالم فاضل، فقیه زاهد و ملقّب به «سلمان الزّمان» از علمای برجسته ی این خاندان بود.

4 - سیّد محمّدابراهیم بهشتی: فرزند میر اسداللّه حسینی. متوفّی 1310 ق. عالم فقیه زاهد، ماده تاریخ فوتش این است: «فردوس بدان مقام ابراهیمت».

5 - سیّد اسداللّه بهشتی: فرزند سیّد ابراهیم. متوفّی 1310 ق. عالم فاضل.

6 - آقا سیّد محمّدهاشم بهشتی: فرزند میر محمّدصادق. متوفّی 1353 ق. عالم فاضل و داماد میرزا مسیح چهارسوقی.

7 - آقا سیّد فضل اللّه بهشتی: فرزند آقا سیّد هاشم متوفّی 1382 ق. عالم باتقوا و فاضل خاندان بهشتی. داماد حاج میر محمّد صادق مدرّس خاتون آبادی و پدر شهید مظلوم دکتر سیّد محمّد بهشتی بود.

8 - آقا سیّد طه بهشتی نژاد: فرزند آقا سیّد محمّدباقر. متوفّی 1403 واعظ، ادیب شاعر. او صاحب تألیفات متعدد از جمله: الف) علائم المتّقین در 3 جلد ب) «تحفهالاحباب» در شرح حال خاندان بهشتی ج) دیوان اشعار بوده است.[2]

9 - دکتر عبدالباقی نوّاب: فرزند میرزا رضا. متوفّی 1403 ق. طبیب ماهر و محبوب اصفهان شاعر و ادیب خوشنویس. آشنا به علم انساب. وی از دانشمندان معاصر اصفهان بود و مدّتی ریاست دانشکده ی ادبیات دانشگاه اصفهان را به عهده داشت. و در دانشکده ی پزشکی نیز تدریس می کرد و فردی بسیار نیکوکار بود.