میر معزّ الدین محمّد موسوی اصفهانی، عالم فاضل ادیب ماهر شاعر کامل، در اوایل عمر «فطرت»، و در اواخر «موسوی» تخلّص می نموده، و در علوم عقلی و نقلی مهارت داشته، و در هندوستان ساکن بوده، و جمعی از دانشمندان از محضرش استفاده می نموده اند. و چون منصب وزارت دکن یافت به موسوی خان ملقّب و مشهور گشت. [1]

در 1050 متولد، و در 1101 در دکن وفات یافته.

مادّه تاریخ وفاتش این است:

دریغا رخت هستی زین سرا بست *** معزّ موسوی خان سخن دان

ز حیرت جست دل تاریخ فوتش *** خرد گفتا کجا شد موسوی خان

از آثارش غیر از دیوان اشعار، بیاضی است در متفرّقات اشعار شعرای معاصر خود، و از آن، محمّد افضل سرخوش مؤلف تذکره که از شاگردان اوست اشعاری از برخی شعرا نقل نموده است.

فاضل صالح، متوفی در ربیع الاول 1312، مدفون جنب فاضلان. [2]