مرتضی ریزی مدفون، و سپس به اعتاب مقدّسه منتقل گردید.

پدر و جدّش از علمای اصفهان بوده، و جهت امرار معاش به شغل زنجیره بافی مشغول بوده اند.

فرزند آقا سید مهدی بن آقا سید اسماعیل دیباجی.

عالم فاضل محقق جلیل، معروف به حاج آقا بزرگ، و ادیب شاعر متخلّص به «ضیائی»، جامع معقول و منقول، و مطلّع بر علوم اعداد و طلسمات و طبّ و ریاضی و جفر و غیره.

از شاگردان آقا میرزا محمّد هاشم چهار سوقی و آقا نجفی و جمعی دیگر از علما بوده، و در سده، مولد خود ریاست علمی و دینی داشته، و سال ها به ترویج دین، و قلع و قمع مخالفین و معاندین پرداخته، و در امر به معروف و نهی از منکر اهتمام تمام نموده. [1]

کتب و رسائل عدیده تألیف نموده از آن جمله است:

1- رساله در اخلاق 2- رساله در تقلید 3- رساله در خیارات 4- رساله در ادعیه 5- رساله در شرط ضمن العقد 6- رساله در صلح با حقّ رجوع 7- رساله در مقتل 8- رساله در منجّزات مریض 9- رساله در ادعیه و ختوم 10- رسائلی در فقه 11- رسائلی در طب و تجربیّات خود؛ و غیره.

در حدود سال 1264 متولد، و در سال 1358 وفات یافته، در شبستان