آخوند خراسانی، و بالاخص آقا شیخ هادی طهرانی تحصیل نموده، [1] در قضایای مشروطیّت به ایران آمده، و در موقع جنگ بین الملل اول و استبداد صغیر رنج ها کشیده، و مجبوراً مدتی در بختیاری و اطراف متواری می زیسته، سپس در اصفهان ساکن شده، و در مدرسه صدر و مدرسه جدّه بزرگ درس خارج می فرمود، و جماعتی کثیر از افاضل طلاّب از محضر ایشان مستفیذ می شدند. [2]

در مجالس وعظ و خطابه منبر می رفت، و با بیانات علمی خود حاضرین را سرگرم می فرمود، و در زهد و تقوا و اعراض از مردم دنیا و عدم توجه به اغنیا بی نظیر بود.

در صبح جمعه 13 ماه صفر 1362 وفات یافته، با تشییع عظیم در تخت فولاد در بقعه تکیه تویسرکانی مدفون گردید.

کتب و رسائلی تألیف نموده که از آن جمله است: حواشی بر [حواشی آقا ضیاء الدین عراقی بر] کفایه استادش.

ابن محمّد بن ازهر اصفهانی. هجویری در «کشف المحجوب» گوید: ابوالحسن علی بن سهل نصر آبادی اصفهانی، عالم عارف زاهد، از