کتب زیر از اوست:

1- ازدواج و حفظ الصحّه 2- وبائیّه، که آن را به اتفاق دکتر رضا بصیر فرزند حاج میرزا ابوالحسن طبیب اصفهانی نوشته است.

از وزرای سلطان محمود بن محمّد بن ملکشاه سلجوقی است. [1] ابتدا عامل سمیرم بوده، و سپس مشرف دیوان سلطان محمّد شده، و کد خدای حرم سرای سلطان گردیده، سپس به وزارت محمود بن محمّد بن ملکشاه رسیده، به غایت صاحب تمکین و با همّت بوده، لکن ظلم به افراط می کرده، به دست اسماعیلیّه در چار بازار بغداد به ضرب کارد از پا در آمد.

فرزند حاج ملاّ محمّد باقر. عالم فاضل، محقّق جلیل.

در حدود 1265 متولد، و در اصفهان و نجف تحصیل نموده، از مجتهدین بارع، و محققین کامل بوده.

کتب چندی تألیف نموده، از آن جمله است:

1- بحر الجواهر، در شرح جواهر الکلام 2- تبصره المتهجّدین، در سال 1323 در اصفهان به چاپ رسیده، و فهرست تألیفات مأخوذ از آنجاست 3- تفسیر قرآن، در چندین مجلّد 4- رساله در آداب و اعمال