(مسجد شاه) شروع، و به 1081 (درب امام) ختم می شود. بنابراین 42 سال استاد خط در اصفهان بوده، و او را امام الخطاطین لقب داده اند.

ادیب فاضل، و شاعر متخلّص به «شرب» مؤلف کتاب الطب. [1]

فرزند علی رضا بن عبدالحسین بن ابی طالب بن عبدالکریم بن یحیی بن محمّد شفیع بن محمّد رفیع بن فتح الله قزوینی حائری اصفهانی. [2]

اجدادش عموماً اهل فضل و کمال بوده، به طوری که مولی عبدالکریم مؤلف «نظم الغرر»؛ و محمّد یحیی مؤلف «ترجمان اللغه» در شرح قاموس مطبوع می باشد، در سال 1117 زنده بوده؛ و محمد شفیع نویسنده کتاب «متمّم ابواب الجنان» متوفّی در 1104؛ و محمّد رفیع مؤلف کتاب «ابواب الجنان» می باشد، و در سال 1089 وفات یافته است.

صاحب عنوان در 1291 در اصفهان متولد شده، و خدمت جمعی کثیر از فضلای این شهر همچون: حاج میرزا بدیع درب امامی، و آخوند کاشی، و حاج آقا منیر بروجردی، و آخوند گزی، و آقا نجفی، و آقا سید محمّد باقر درچه ای؛ و در همدان از سید عبدالمجید گرّوسی؛ و در نجف به درس جمعی از بزرگان حاضر شده؛ سپس به همدان مهاجرت