پدرش: میر محمّد حسین عالم فاضل زاهد محقق جلیل القدر، فقیه جامع، از اکابر علمای شیعه، در انواع علوم ماهر بوده، و خطّ را نیکو می نوشته، و در نزد شاه سلطان حسین صفوی کمال قدرت را داشته، و خود نواده دختر علاّمه مجلسی است.

در کتب تاریخ درباره او و میرزا رحیم حکیم باشی مطالبی نوشته ند که مقام ذکر آنها نیست.

کتب چندی تألیف نموده که از آن جمله است:

1- الالواح السماویّه 2- حاشیه بر شرح جدید تجرید 3- حاشیه بر شرح لمعه 4- حکم النکاح بین العبدین 5- خزائن الجواهر [در اعمال سنه] 6- رساله در بدا 7- رساله در زکات 8- السبع الثمانی، در زیارات ائمّه عراق (علیهم السّلام) 9- کلمه التقوی، در حکم غیبت 10- مفتاح الفرج، در استخاره 11- مناقب الفضلاء، که آن را در اجازه جهت شیخ زین الدین خوانساری نوشته 12- النجم الثاقب 13- وسیله النجاح [در زیارات بعیده] و غیره.

در شب 2 شنبه 23 شوّال 1151 در اصفهان وفات یافته، جنازه به مشهد منتقل گردیده، و در آن ارض اقدس مدفون گردید.

وی را دو فرزند است: 1- میر عبدالباقی 2- میر محمّد مهدی

میر عبدالباقی صاحب عنوان از اکابر علمای امامیّه، و از مشایخ اجازه سید بحرالعلوم، و از شاگردان: میرزا ابوالقاسم مدرس، و شیخ یوسف بحرینی و جمعی دیگر از فحول علما بوده، و سال ها امام جمعه اصفهان