در قرن یازدهم هجری نیز دانشمندی به نام: حافظ طاهر قاری در اصفهان می زیسته، و کتابی در شرح «شاطبیّه» تألیف نموده است، و تا اوایل قرن دوازدهم یعنی تا سال 1117 زنده بوده است. [1]

ابن محمّد کاظم، در اصفهان متولد شده، و جهت تکمیل تحصیلات به نجف اشرف رفته، [2] به درس: فاضل ایروانی، و حاج میرزا حبیب الله رشتی، و شیخ زین العابدین مازندرانی و غیره حاضر شده، و از سه استاد نام برده اجازه روایت و اجتهاد گرفته، به ایران مراجعت کرده، در قصبه حضرت عبدالعظیم (علیه السلام) ساکن شده، در آنجا مرجعیت تامّه یافته، در امر ترویج دین، و دفع بدعت های معاندین و مخالفین اهتمام زیاد داشته.

حدود سال 1310 وفات یافته است، قبرش در وسط صحن حضرت عبدالعظیم است. جزواتی در فقه و اصول داشته.

پدرش نیز از علمای اعلام بوده است و فرزندش شیخ محمّد جواد نیز از علما و فضلا می باشد.

مولی محمّد طاهر اصفهانی

ابن مقصود علی، از علما و مجازین از علاّمه ملاّ محمّد باقر مجلسی است؛ تاریخ اجازه 1102. وی را کتابی است در ادعیه و زیارات، و آن را