کتاب «گنج شایگان» را در تراجم شعرای مادح میرزا آقا خان نوری جمع آوری نموده، و در آن از 48 شاعر نام می برد.

تاریخ اتمام آن (آکنده شد به درج گهر گنج شایگان 1273) می باشد.

وی را دیوان اشعار است به عربی و فارسی، و در آن «شعری» تخلص می کند.

وفاتش را در 1270 نوشته اند و یقیناً اشتباه است، لکن دانشمند محقق آقای آقا میرزا محمّد علی معلم در کتاب «نمونه مختصر المکارم» آن را در 1275 نوشته اند، و این تاریخ به یقین نزدیکتر است.

جدّ اعلای ایشان شیخ محمّد حسن [بن شیخ عبدالله گیلانی] عالم و عارف بوده و او را محمّد حسن خان قاجار به اصفهان آورده، و منصب قضاوت بدو داده، که تا این اواخر قضاوت اصفهان در سلسله ایشان باقی بود.

برادرش: شیخ محمّد صالح، عالم و فاضل بوده، در مدرسه دارالفنون تدریس، و در مسجد آنجا امامت می نموده، و در طهران فوت شده است.

فرزند میرزا ابوالحسن، در ریاضیّات و اواسط حکمت، نادره زمان بود و شرح تذکره و تحریر اقلیدس و تحریر مجسطی تدریس می کرد. [1]

وی استاد شیخ محمّد علی حزین مؤلف تذکره است.