سید محمّد تقی معروف به شهاب الدین فرزند علاّمه فقیه سید محمّد حسن. عالم فاضل زاهد. در شب غرّه ماه رجب سال 1263 متولد، و در نیمه شب چهارشنبه غرّه رجب سال 1340 وفات یافته، در تخت فولاد جنب پدر خویش مدفون گردید.

مقدّمات و سطوح را نزد برادر خود: حاج سید مهدی نحوی، و برادر دیگرش: سید محمّد (که در جوانی به سال 1275 وفات یافته است) فرا گرفته؛ سپس جهت تکمیل در محضر مرحومین حجّتین: ملاّ حسین علی تویسرکانی، و آقا میر سید محمّد شهشهانی حاضر شده، سال ها از محضر آنان مستفیذ گشته، ضمناً به درس آخوند ملاّ عبدالجواد خراسانی حکیم، و میرزا محمّد علی قاینی حاضر شد؛ سپس به مجلس حاج سید اسدالله بید آبادی اختصاص یافته، و از خواص اصحاب ایشان گردید؛ ضمناً مدتی نیز از درس مرحوم میر محمّد صادق کتابفروش استفاده برده، و مدت دو سال به درس حاج شیخ محمّد باقر مسجد شاهی حاضر شده، تا در اغلب علوم از ریاضی و طبیعی و حکمت و فقه و اصول و ادب تبحّری یافت.

سپس تا آخر عمر به خدمت خلق، و عبادت خالق پرداخته، مورد احترام خاصّ و عام قرار گرفته، در نزد عموم طبقات، محترم و مقبول القول بود.

از آثارش کتابی است جنگ مانند، در دو قسمت: 1- در فواید متفرّقه، از نظم و نثر عربی و فارسی و فقه و حدیث و تفسیر.

2- مجموعه ای از مراسلات استادش حاج سیّد اسدالله بید آبادی که به علما و غیره نوشته، و این قسمت شایسته کمال توجّه می باشد.